Stephen King, ‘başyapıtım’ dediği ‘Kara Kule’ serisini bitirdikten sonra yeni bir roman daha yazmayacağının ipuçlarını -hemen hemen bütün söyleşilerinde- vermiş, senaryolara yöneleceğini ifade etmişti. Oysa King, otuz yıldan beri neredeyse her yıl bir roman yazmıştı ve ünlü yazarın yazmayı bırakacağına pek ihtimal verilmemişti. Neyse ki ‘korkulan’ olmadı ve King yazmayı sürdürdü. İyi ki bırakmadı; çünkü şimdi elimizde harika bir kitap var: Cep…

King’in korku öğesi olarak kullandığı unsurlara baktığınızda çok çeşitli olduklarını görürsünüz: Ölü kediler, hasta köpekler, mısır tarlalarında gizlenen canavarlar, sis, delirmiş çocuklar, palyaçolar, sarı yağmurluklu garip adamlar… Hatta evdeki tost makinesinin başrolü oynadığı bir kısa öyküsü dahi olduğu rivayet edilir.

Her neyse, yazar bu kez de korkunun başköşesine gündelik hayatın ve 21. yüzyılın vazgeçilmez unsuru ‘cep telefonu’nu yerleştiriyor ve insanların neredeyse bir uzvu haline gelmiş bu rahatsız edici makinenin rahatsız ediciliğinin iyice altını çizerek onu doğaüstü dünyasının bir parçası kılıyor.

Buradaki soru şu: Cep telefonunuzu bırakabilir misiniz? Ya da bunu yapmanız için karşınızdaki tehlike ne kadar büyük olmalı? Hatırlıyorum, bir dönem cep telefonu ve yaydığı radyasyon nedeniyle uzun vadede vücuda verdiği zararlar çok tartışılıyordu. İnsanlara telefonları ceplerinde taşımamaları öğütleniyordu ama kimsenin çok da aldırdığı yoktu bu laflara. Olağan hale gelen ‘şeyler’in tehlikeleri her zaman zararsız görünür, asıl tehlike de burada yatar zaten. King de bunun üzerinde dolaşarak önemli bir riskin altını çiziyor. Elbette, tehlikenin, onun doğaüstü çerçevesinde gerçekleşeceği iddiasında değilim ama kişiler çantaları çalındığında nüfus cüzdanlarından çok telefonlarını kaybetmenin acısını çekiyorlarsa burada bir soru var/olmalı.

Cep, (bu sefer başlangıç mekânımız Maine eyaleti değil Boston), sıradan bir ekim öğleden sonrasında herkesin birdenbire çıldırmasıyla başlıyor. İnsanlar birbirlerine saldırıyor, çevrelerinde ne varsa kırıyor, çocuklar ailelerini öldürüyor ve garip bir dilde konuşmaya başlıyorlar. Teknoloji karşıtları, dini nedenlerle telefon kullanmayanlar, cep telefonu sahibi olmayı reddedenler (Stephen King de onlardan biriymiş) ve sorunun ortaya çıktığı dönemde şans eseri telefonlarını kullanmayan birkaç kişi dışında herkes bu terörden etkileniyor. Etkilenmemeleri de mümkün değil zaten, cep telefonuyla bulaşacak bir hastalığın risk boyutunun ne kadar yüksek olacağını kestirmek o kadar da güç değil. Cep telefonu kullananlar bir tür zombiye dönüşüyorlar. Ne var ki bu teknoloji kökenli hastalığın bildiğimiz klasik zombilikten çok temel bir farkı var. Romanda Bostonlu bir polisin de söylediği gibi: “Bu insanlar ölü değil.”

Cep’in daha baştan kaotik hale gelen dünyasında bir kişi ön plana çıkıyor: Clayton Riddel adlı bir çizgi romancı. Clay, çizgi romanını bir yayıncıya satmış olmanın rahatlığıyla bir kafede otururken çevresindekilerin çıldırmalarına şahit oluyor. Yaşlı bir kadın cep telefonunu kapattıktan sonra dondurmacının boğazına sarılmışken başka bir masada cep telefonuyla konuşan genç kızlardan biri yerinden kalkıp yaşlı adamı öldürüyor… Clay, cep telefonu sahibi olmadığından, bunlara bir anlam veremeyerek çareyi bir an evvel oradan uzaklaşmakta buluyor. Bir süre bu garip durumun düzeleceği umudunu taşısa da işler gittikçe kötüleşiyor. Üstelik ‘normal’ kalanların da çok iyi oldukları söylenemez. Ne de olsa sosyal kuralların tamamen ortadan kalktığı bir toplumda, insan doğasının en karanlık taraflarının ortaya çıkmasını engelleyecek bir ahlaktan da söz edilemez. Clay, en sonunda paçayı kurtarmak için genç bir kızla birlikte kuzeye doğru yola çıkıyor. Bu arada zombiler de değişmeye başlıyor, hastalığın farklı etkileri ortaya çıkıyor ve tartışma/sorun başka boyutlara taşınıyor.

Kitabın içeriği dışında, beraberinde getirdiği başka soru işretleri de var ve bunlar en az kitabın kendisi kadar önemli. Yazar-yayıncı ilişkisinden söz ediyorum ve Stephen King gibi kitapları yayıncılar için altın değerinde olan bir yazarın bile kaçınılmaz biçimde kabul etmek zorunda kaldığı şeylerden. Bunların en dikkat çekenlerinden birini, ‘Kara Kule’ serisinin sonunda görmüştük. Stephen King, serinin son kitabının bitimine ‘bence bundan sonrasını okumayın, yayıncılar istediği için böyle bir son ekledim’ minvalinden bir açıklamanın ardından daha detaylı bir son geçmişti ve kitabı zayıflatan bir ek sondu o. Bu kitapta da yine yayıncıların isteği üzerine promosyon (cep telefonu melodileriyle yapılmış ‘zil tonu’) ABD’de bir anda son derece popüler hale gelmiş. Eğer Stephen King bile ‘yayıncının önünde boynum kıldan incedir’ diyorsa varın gerisini siz düşünün.

Stephen King severleri hayal kırıklığına uğratmayacak bir kitap Cep. Yazın şu sıcak günleri devam ederken böylesi bir kitap sizi serinletecektir. Unutmadan… Cep telefonunuzu kapatın…

Çok üreten yazarlardan birisiniz. Çekmecenizde sakladığınız, başkalarının okumasını istemediğiniz eserleriniz var mı? Ölümünüzden sonra yayımlansalar ne düşünürsünüz?

Cep de oldukça korkutucu bir roman. Aslında yazdıklarınız arasında en korkunç olanlardan bir tanesi. Kitabınız, cep telefonu frekansıyla insanları etkileyen bir virüsü ele alıyor. Siz de teknoloji karşıtı bir konuma yerleşmiş oluyorsunuz. Bunu söylemek mümkün mü?

Romanlarınızın Maine’de geçmesine alışmıştık. Bu sefer neden Boston?

Cep’e ilham kaynağı olan şey neydi?

Kitabınızın yakında filminin çekileceği doğru mu?

Sınıra ulaştığınız için ve kendinizi tekrarlamak istemediğinizden yazmayı bıraktığınızı söylemiştiniz, ne değişti?

Gerçekten cep telefonu kullanmıyor musunuz?

Peki kitabınızın promosyonunun cep telefonu mesajlarıyla yapılmasını ve kitaba ek olarak bir de zil tonunun piyasaya sürülmesini nasıl karşılıyorsunuz?